استعاره

خواستم عشق را نظاره کنم
چشم ها را پر از ستاره کنم

خواستم تا که از شب شعرم
قطعه ای نذر جشنواره کنم

عشق فرمود نذر نام علی
صد و ده بار استخاره کنم

بی علی دفتر مغازله را
باید انگار پاره پاره کنم

می شود با حروف نام علی
وزن اشعار را اداره کنم

جای دارد به وصف این آقا
هر چه می بینم استعاره کنم

گرچه اینها به ما نمی گنجد
بحر در کوزه ها نمی گنجد

هر صفا با علی صفا دارد
هر کسی با علی خدا دارد

روی قلب ستاره بنویسید
مثل آقای ما کجا دارد

چه کسی جز امام اول ما
پسرش شهر کربلا دارد

هرچه دارد مسیحِ مریم از
خاک نعلین مرتضی دارد

وقت معراج جز علی چه کسی؟
جا به دوش فرشته ها دارد

یا کدامین بزرگ در دنیا
دور خود اینقدر گدا دارد

عشق اگر عشق هم بود تنها
با ولای علی بها دارد

آیت والی الولی مددی
صدو ده بار یا علی مددی

صاحب عشق و ساقی کوثر
دست پرورده اش بود بوذر

آن امامی که در زمان نماز
می دهد در رکوع انگشتر

آنکه در لابه لای جنگ احد
با نود زخم می کند محشر

آن بزرگی که کار کوچک او
کندن چارچوبه ی خیبر

آن جوانی که عبدودها را
با یکی ضربه می کند بی سر

ذکر هر پهلوان به میدانها
اسدالله یا علی حیدر

آنکه محضش وقوع ردّ الشمس
می شود با دعای پیغمبر

دافع سیئاتمان حیدر
عجّلوا بِالصّلاتمان حیدر

کاش می شد خطابمان بکند
با نگاهی حسابمان بکند

کاش می شد ابوتراب جهان
زیر پایش ترابمان بکند

تو دعا کن نیاید آن روزی
که بخواهد جوابمان بکند

ما گناه کبیره ایم اما
کاش آقا ثوابمان بکند

ما گروه دعای نامقبول
باید او مستجابمان بکند

مثل قنبر دوباره ما را هم
چه شود انتخابمان بکند

کاش می شد که خون ما ریزد
در ره عشق آبمان بکند

یا علی یا مسبب الاسباب
ما رعیت فقط شما ارباب

ای وجو تو برکت عالم
ای منا ای صفا و ای زمزم

افتخار عشیره ی حوا
ایلیای قبیله ی آدم

نظر شُبّر و شُبیر شما
بی دوا درد را کند مرهم

ذکر نام تو را خدای ودود
می نویسد به حلقه ی خاتم

بر بلند سه تیغ عاشورا
زده عباستان فقط پرچم

کاش می شد مرا نگهداری
مثل مقداد و قنبر و میثم

«عارفم» یا علی مدد گویم
ذکرتان را الی الابد گویم

علی زمانیان